METRODAKİ KEMANCI...
> Soğuk bir Ocak sabahı, bir adam Washington DC'de bir metro
> istasyonunda, kemanla 45 dakika boyunca altı Bach eseri çalar. Bu süre
> içinde, çoğu işe yetişme telaşındaki yaklaşık bin kişi kemancının
> önünden geçip, gider.
>
> Kemancı çalmaya başladıktan ancak üç dakika kadar sonra, ilk kez orta
> yaşlı bir adam kemancıyı fark edip, yavaşlar ve birkaç saniye sonra da
> gitmek zorunda olduğu yere yetişmek üzere yine hızla yoluna devam
> eder..
> Kemancı ilk bir dolar bahşişini bundan bir dakika kadar sonra alır.
> Bir kadın yürümesine ara vermeksizin parayı kemancının önüne koyduğu
> kaba atarak, hızla geçer, gider.
>
> Birkaç dakika sonra, bir başka adam duraklayıp, eğilerek dinlemeye
> başlar ancak saatine göz attığında işe geç kalmamak için acele
> ettiğini belirten ifadelerle hızla yoluna devam eder.
>
> En fazla dikkatle duran ise üç yaşlarında bir oğlan çocuğu olur.
> Annesinin çekiştirmelerine rağmen, çocuk önünde durur ve dikkatle
> kemancıya bakar. En sonunda annesi daha hızlı, çekiştirerek çocuğu
> yürümeye zorlar. Oğlan arkasına dönüp dönüp kemancıya bakarak,
> çaresizce annesinin peşinden gider. Buna benzer şekilde birkaç çocuk
> daha olur ve hepsi de anne, babaları tarafından yürümeye devam için
> zorlanarak, uzaklaştırılırlar.
>
> Çaldığı 45 dakika boyunca kemancının önünde sadece 6 kişi, çok kısa
> bir süre durur. 20 kişi duraklamadan, yürümeye devam ederek, para
> verir. Kemancı çaldığı süre içinde 32 dolar toplar. Çalmayı
> bitirdiğinde ise sessizlik hakim olur ve kimse onun durduğunu fark
> etmez, alkışlamaz.
>
> Hiç kimse onun dünyanın en iyi kemancısı Joshua Bell olduğunu ve
> elindeki 3,5 milyon dolarlık kemanla, yazılmış en karmaşık eserleri
> çaldığını anlamaz. Oysa Joshua Bell'in metrodaki bu mini konserinden
> iki gün önce Boston'da verdiği konser biletleri ortalama 100 dolara
> satılmıştı...
> Bu gerçek bir hikayedir ve Joshua Bell'in öylesine bir kılıkla metroda
> keman çalması, Washington Post gazetesi tarafından algılama, keyif
> alma ve öncelikler üzerine yapılan bir sosyal deney gereği
> kurgulanmıştır. Sorgulanan şeyler; sıradan bir yerde, uygunsuz bir
> saatte güzelliği algılayabiliyor muyuz? Durup ondan keyif alıyor
> muyuz? Beklenmedik bir ortamda, bir yeteneği tanıyabiliyor muyuz?
> İdi...
>
> Bu deneyden çıkarılacak kıssadan hisse ise, dünyanın en iyi müzisyeni,
> dünyadaki en iyi müziği çalarken, önünde durup, dinleyecek bir
> dakikamız dahi yoksa, başka neleri kaçırıyoruz acaba?
> Joshua Bell metroda çalarken
